ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ ΣΥΡΡΑΚΟΥ 2010

Ράφτινκγ 13-8-2010
Το Δς της αδελφότητας περίμενε μεγάλη συμμετοχή αλλά όχι «διαδήλωση» για το ράφτινγ του 2010, που έβγαλε εκτός προδιαγραφών την εταιρεία που μας είχε αναλάβει. 7 βάρκες για 56 άτομα γεμίζαμε φέτος εμείς από το Παλαιοχώρι. Τελικά «ταξίδεψαν» μόνον οι 48, γιατί η εταιρεία βρέθηκε σε αδυναμία λόγω της μεγάλης ζήτησης. Δεν είχε βάρκες για όλους, δεν είχε οδηγούς και λεωφορεία, για να μας μεταφέρει. Αυτοί λοιπόν που συμπλήρωναν την 7η βάρκα δεν ταξίδεψαν, «επιστρατεύτηκαν» τρία τζιπάκια, για να κατέβουμε οι υπόλοιποι 48 στο ποτάμι και γενικότερα υπήρχε μια καθυστέρηση λόγω της αργοπορίας των «δανεικών» οδηγών που έλειπαν σε άλλη διαδρομή.
Μιλάμε όπως καταλάβατε για το 2ο Ράφτινγκ στον Άραχθο που φαίνεται ότι έχει απήχηση στους νέους του χωριού μας. Φύγαμε λοιπόν από τη Σαλατούρα στις 9.30 και με μια στάση στη γέφυρα του Γκόγκου για καφέ βρεθήκαμε στη γέφυρα της Πολιτσάς
Γύρω στη μία το μεσημέρι ντυμένοι με στολές, με κράνη, με τα κουπιά στο χέρι αρχίσαμε να μπαίνουμε στο νερό, για να δροσιστούμε και να κάνουμε την προπόνησή μας, πριν ξεκινήσουμε. Η διαδρομή φέτος ήταν ομορφότερη από πέρυσι. Και αυτό γιατί φέτος το νερό ήταν καθαρό. Καθρεφτίζονταν μέσα του οι γύρω κορυφές, οι απόκρημνες πλαγιές, τα δέντρα, τα φυτά, ο ουρανός και έδιναν όλα μαζί ένα γαλαζοπράσινο χρώμα στα νερό που πολλαπλασίαζε την ομορφιά του τοπίου. Αφού περάσαμε από μέρη βατά στον άνθρωπο αλλά και από μέρη που δεν μπορεί να δει άνθρωπος παρά μόνο αν έχει βάρκα ή φτερά, αφού είδαμε τον κρυμμένο καταρράχτη της Κλίφκης με τα παγωμένα νερά του, αφού είδαμε να κολυμπούν τις όμορφες πέστροφες στις βαθιές βίρες, αφού είδαμε «το πρόσωπο» του Αράχθου σχηματισμένο από τα χρόνια σε μια πλαγιά του ποταμού, μάτια, μύτη, στόμα και σγουρά μαλλιά, φτάσαμε στην «έξοδο» όπου μας περίμενε μουσκεμένους ως το κόκαλο αλλά ευχαριστημένους η τοξωτή γέφυρα της Πλάκας. Μια εκδρομή σε μια πανέμορφη διαδρομή που δικαίως προκαλεί τέτοιο ενδιαφέρον ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους (μια από τις 6 βάρκες είχε 8 όμορφες κωπηλατούσες Νηρηίδες κάτω των 22 χρόνων) που είναι αναγκασμένοι να ζουν στις άχρωμες τσιμεντουπόλεις και ονειρεύονται και αποζητούν ένα άλλο περιβάλλον φυσικό και πολύχρωμο