Το πέρασμα της χαράδρας του Αράχθου με βάρκα.(rafting)
Μερικές από τις ιδιοκτησίες των Παλαιοχωριτών βρέχονταν και βρέχονται από τον Άραχθο ποταμό. Από εκεί βέβαια περνούσε και ο δρόμος που μέσω της γέφυρας του Παπαστάθη οδηγούσε στα παλαιά χρόνια στα Γιάννενα. Πάντα υπήρχε λοιπόν μια υποχρεωτική επαφή με το ποτάμι. Επαφή βέβαια που ήταν δύσκολη και επικίνδυνη πολλές φορές το χειμώνα, όταν «κατέβαινε» ο Άραχθος άγριος και μανιασμένος μετά από μεγάλες βροχοπτώσεις.
Για μας τους νεότερους ιδιαίτερα τα καλοκαίρια ήταν τόπος αναψυχής και διασκέδασης, όταν μία ή δυο φορές κατεβαίναμε στο ποτάμι , νεολαίοι τότε, για ψάρεμα ή για κολύμπι. Επισκέψιμο σημείο ήταν το τμήμα από τη Γέφυρα του Παπαστάθη και τα «παλαιοχωρίτικα» κτήματα μέχρι ένα έως δύο χιλιόμετρα μέσα στο Στενό. Εκεί μάλιστα τερμάτιζε το ψάρεμα, είτε επειδή έπεφταν πέτρες πολλές φορές από πάνω, είτε επειδή βρίσκαμε «βίρες» μεγάλες και βαθιές που δεν μπορούσαμε να τις παρακάμψουμε. Μπαίναμε λοιπόν στην είσοδο του Στενού αλλά τι υπήρχε από εκεί και κάτω κανείς από εμάς δεν είχε δει. Ξαναβλέπαμε το ποτάμι στο Τσίμποβο. Από τότε όμως, καμιά τριανταριά χρόνια πριν, είχαμε δει «καγιακερς», ξένους όμως, που με μονοθέσια ή διθέσια «κανό» διέσχιζαν το Στενό και σίγουρα «έλυναν» την απορία τη δική μας βλέποντας τι μεσολαβεί από τη γέφυρα του Παπαστάθη μέχρι τη Γέφυρα της Πλάκας. Κάποτε κάποιοι τολμηροί δεν ξέρω με ποιες συνθήκες είχαν ανέβει από το Τσίμποβο προς τα πάνω. Παρέμενε λοιπόν για τους πολλούς ένα μυστήριο το «Στενό» ως που ήρθε ο οικοτουρισμός, που πιστεύει ότι η οικονομική ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι έννοιες ασύμβατες και αναπτύσσει δραστηριότητες που δεν πληγώνουν το περιβάλλον φυσικό και πολιτιστικό. Μία από αυτές είναι και το rafting.
Φέτος λοιπόν αποφασίσαμε,( η οργανωτική επιτροπή) μία από τις ημέρες των Παλαιοχωρίτικων να την αφιερώσουμε στη γνωριμία της χαράδρας του Αράχθου με βάρκα. Όμως δεν θα αρχίζαμε την κατάβαση από ψηλά, γιατί δεν υπήρχε αρκετό νερό λόγω εποχής αλλά από τη γέφυρα της Πολιτσάς μετά δηλαδή την ένωση του Άραχθου με τον κυριότερο παραπόταμό του, τον Καλαρρύτικο. Αφού κανονίστηκαν όλες οι λεπτομέρειες, στις 13-8-09 το πρωί ξεκινήσαμε από την Σαλατούρα 30 άτομα. Από το Μιχαλίτσι κατεβήκαμε στη γέφυρα του Γκόγκου από εκεί ανεβήκαμε στα Άγναντα και από εκεί δεξιά στη βουνοκορφή που έχει υψόμετρο 1400 μέτρα για Αμπελοχώρι. Από εκεί είδαμε τη Γκούρα(Βαπτιστής) στην άλλη βουνοκορφή και χωρίς να μπούμε στο Αμπελοχώρι στρίψαμε αριστερά σε κάποιες στροφές τύπου Τσιμπόβου και κατεβήκαμε στο ποτάμι, στη γέφυρα της Πολιτσάς.
Εκεί μας περίμεναν άλλοι άνθρωποι της «Via Natura», (η εταιρία με την οποία είχαμε συμφωνήσει), με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Φόρμες ισοθερμικές neopren, κράνη, παπούτσια, σωσίβια, κουπιά ήταν έτοιμα για μας. Τα προσωπικά αντικείμενά μας φορτώθηκαν στα λεωφορεία με τα οποία είχαμε μεταφερθεί από το χωριό, τα οποία μέσω Καλεντζίου θα μας περίμεναν στον τερματισμό για να μας φέρουν πάλι πίσω. Εμείς ανά 8 άτομα φορτωθήκαμε τις 4 βάρκες και τις κατεβάσαμε στο ποτάμι. Εκεί αρχίζει το μάθημα από τους επαγγελματίες οδηγούς. Ποιοί κωπηλατούν για να πάμε δεξιά, ποιοι για αριστερά, πως βάζουμε κόντρα, για να μην χτυπήσουμε στα βράχια κτλ. Τα συναισθήματα ανάμικτα, δεν λείπει η αγωνία. Έχουμε να διανύσουμε 9 χιλιόμετρα κωπηλατώντας. Πρέπει να ακολουθούμε τα προστάγματα του οδηγού να απολαμβάνουμε και τη διαδρομή. Πολλές φορές βέβαια στη συνέχεια το ένα έγινε εις βάρος του άλλου ….και η βάρκα…. κόλλησε πάνω στα βράχια.. Το φαράγγι είναι μπροστά μας και μας περιμένει. Φαράγγι που το γέννησε το νερό και όχι ηφαίστειο, πλωτό. Η διάνοιξη διόδου δηλαδή οφείλεται στη διαβρωτική δύναμη του νερού που ρέει και που βρήκε ρήγματα στα πετρώματα, σπασμένες πτυχές ή χαλαρά στρώματα και τα παρέσυρε. Και έτσι δημιούργησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά στην Ελλάδα φαράγγια με βάθος 700-800 μέτρα.
Έχουμε πάρει λοιπόν το δρόμο του νερού. Θα μας ταξιδέψει ο Άραχθος ο «ταχυδρόμος των βουνών». Θα ακολουθήσουμε την πορεία που ακολουθεί αυτός εδώ και τρεις χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια και δημιούργησε αυτό το εντυπωσιακό άνοιγμα στα έγκατα της γης, δικαιολογώντας το όνομα Άραχθος, που προέρχεται από το ρήμα «αράττω» που σημαίνει συντρίβω, χτυπάω δυνατά.
Αμέσως μετά ακολουθεί πρακτική εξάσκηση για εξοικείωση κάτω από το όμορφο γεφύρι της Πολιτσιάς. Το θέαμα εντυπωσιακό. Οι 4 βάρκες στο νερό, εμείς με τις γαλαζοκόκκινες στολές μας και πάνω μας η μονότοξη γέφυρα της Πολιτσάς. Γιατί ο Άραχθος είναι ένας τόπος που άνθρωποι και φύση πάνε μαζί. Νερό, πέτρα και άνθρωπος δεμένοι αξεχώριστα. Ο Άραχθος αγριεύει και οι άνθρωποι χτίζουν γεφύρια, αληθινά κοσμήματα, για να τον δαμάσουν. Από τη γέφυρα της Πολιτσάς, μέχρι το γεφύρι της Πλάκας και από εκεί μέχρι τη γέφυρα του Παπαστάθη.(Πόσοι άραγε «θυσιάστηκαν» εκτός από τη γυναίκα του Πρωτομάστορα στα νερά του Αράχθου)
Ξεκινάμε. Αλλού βράχοι σαν κάστρα υψώνονται πάνω μας απειλητικά, αλλού δάσος πυκνό καταπράσινο και από πάνω σαν σκεπή ο γαλάζιος ουρανός με άσπρα σύννεφα. Αλλού τοπία πουρναριού, αλλού οξιάς. Αλλού μεγάλα ανοίγματα και αλλού στενωποί σαν συμπληγάδες και το νερό παντού. Αλλού ήρεμο και αλλού ορμητικό και θορυβώδες. Στα τρία χιλιόμετρα κάνουμε στάση στη δεξιά όχθη. Τραβούμε τις βάρκες έξω από το νερό. Προχωρούμε στο «εσωτερικό» της πλαγιάς και να η έκπληξη. Μπροστά μας ένας καταρράκτης που ρίχνει τα παγωμένα νερά του από ύψος τουλάχιστον 25 μέτρων. Είναι κομμάτι του υπόγειου ποταμού που ρέει στο ύψος του Καλεντζίου και εκβάλλει μέσα στο φαράγγι. Το εκμεταλλευόμαστε για λίγη δροσιά με τη βοήθεια βέβαια της ισοθερμικής φόρμας, γιατί η θερμοκρασία του είναι 6-7 βαθμοί και βουτάμε στη λίμνη που σχηματίζεται. Επιβιβαζόμαστε και συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω μια φυσική ντουζιέρα. Περνάμε από κάτω. Το νερό παγωμένο. Νομίζεις ότι σε χτυπάει ρεύμα ηλεκτρικό. Όσο προχωρούμε το πέρασμα στενεύει. Τα γρανιτένια βράχια σαν συμπληγάδες μας πλησιάζουν. Τα βάθη στις «βίρες» τώρα είναι γύρω στα 8 μέτρα. Εκεί πλέουμε χωρίς δυσκολία όμως έχουμε κουραστεί από την κωπηλασία και διψάσει. Είμαστε λίγο πριν την έξοδο. Τα βράχια φαίνεται ότι είναι αποθήκες νερού το οποίο πετάγεται από παντού. Προσεγγίζουμε με τις βάρκες και πίνουμε νερό που πετάγεται σαν βρύση από φυσικές τρύπες. Σε λίγο φαίνεται το πανέμορφο γεφύρι της Πλάκας. Στέκει περήφανο στον αέρα σαν αψίδα θριάμβου για μας που περάσαμε το φαράγγι. Είναι το τελευταίο «δώρο» του ποταμού για τις αισθήσεις μας, ένα έργο τέχνης, λίγο πριν αποβιβαστούμε μουσκεμένοι ως το κόκαλο αλλά έχοντας συλλέξει στη μνήμη μας εικόνες απίστευτης ομορφιάς.
Υ.Γ:1ο Με αυτού του τύπου τη διάβαση βλέπεις το δάσος αλλά όχι το δένδρο. Δεν έχεις τη λεπτομέρεια, ούτε για την χλωρίδα ούτε για την πανίδα. Πχ. Στο ποτάμι ζει βίδρα που αν δεν μείνεις κάποιες ώρες εκεί δεν είναι δυνατό να δείς. Αν δεν περπατήσεις σε αυτόν τον απομονωμένο μικρόκοσμο του φαραγιού δεν θα δείς τα φυτά του, δεν θα μυρίσεις τις ευωδιές των ανθών του.
2ο Το νερό του ποταμού ήταν θολό, όπως είναι βέβαια τα τελευταία χρόνια. Φανταζόμαστε ότι αν ήταν καθαρό η εικόνα θα ήταν τέλεια.
3ο Σήμερα σε αυτή την απόσταση, από Παπαστάθη δηλαδή έως την Πλάκα υπάρχουν 4 ειδικές διαδρομές διαφορετικής δυσκολίας (2ου και 3ου βαθμού) και μπορεί κάποιος να δει ολόκληρο το φαράγγι.
4o. Επειδή μία φορά είναι λίγη πρέπει να επαναλάβουμε.
